Zbliża się koniec listopada, a już w całej Warszawie widać pierwsze oznaki Świąt Bożego Narodzenia. Bynajmniej nie chodzi mi tu o śnieg, lampki rozwieszone na domach i inne takie bajery. Chodzi mi tu bardziej o świąteczne przeceny, świąteczne reklamy i pseudo świąteczny wystój sklepów. Może nie jest to zbyt... romantyczny wygląd, jeśli tak to można określić i nie jest on zbyt zachęcający do świętowania, przynajmniej według mnie. Jednak ja, już teraz nie mogę się doczekać właściwych Świąt. Jest to tak magiczny i szczęśliwy czas, iż nawet pomimo mojej pesymistycznej i cynicznej osobowości muszę stwierdzić, że napawa mnie on radością. Mimowolnie staję się uroczą, miłą i radosną panienką... plus mam ochotę wszystkich przytulać. To dosyć dziwne, aczkolwiek nie przeszkadza mi ten stan. Mam nadzieję, że będzie trwał jak najdłużej. Odezwę się znów niebawem (chyba).
poniedziałek, 25 listopada 2013
Tam takie...
Tak, wiem. Nie popisałam się zbytnią systematycznością w pisaniu bloga. Ale cóż... JA, to JA. Dużo się zmieniło, jak mnie nie było. Teraz chodzę już do gimbazy i mam 13 lat, jipi! W każdym razie, teraz nic nie obiecuję, po prostu będę pisać, kiedy będzie mi się nudzić. A sam proces nudzenia, zdarza mi się coraz częściej. Beznadziejna sprawa, ponieważ dusze artystyczne potrzebują ciągłego wyrażania swojej kreatywności. Tak więc postanowiłam wrócić do tego bloga. Nikt go nie czyta, więc co za różnica?
Zbliża się koniec listopada, a już w całej Warszawie widać pierwsze oznaki Świąt Bożego Narodzenia. Bynajmniej nie chodzi mi tu o śnieg, lampki rozwieszone na domach i inne takie bajery. Chodzi mi tu bardziej o świąteczne przeceny, świąteczne reklamy i pseudo świąteczny wystój sklepów. Może nie jest to zbyt... romantyczny wygląd, jeśli tak to można określić i nie jest on zbyt zachęcający do świętowania, przynajmniej według mnie. Jednak ja, już teraz nie mogę się doczekać właściwych Świąt. Jest to tak magiczny i szczęśliwy czas, iż nawet pomimo mojej pesymistycznej i cynicznej osobowości muszę stwierdzić, że napawa mnie on radością. Mimowolnie staję się uroczą, miłą i radosną panienką... plus mam ochotę wszystkich przytulać. To dosyć dziwne, aczkolwiek nie przeszkadza mi ten stan. Mam nadzieję, że będzie trwał jak najdłużej. Odezwę się znów niebawem (chyba).
Zbliża się koniec listopada, a już w całej Warszawie widać pierwsze oznaki Świąt Bożego Narodzenia. Bynajmniej nie chodzi mi tu o śnieg, lampki rozwieszone na domach i inne takie bajery. Chodzi mi tu bardziej o świąteczne przeceny, świąteczne reklamy i pseudo świąteczny wystój sklepów. Może nie jest to zbyt... romantyczny wygląd, jeśli tak to można określić i nie jest on zbyt zachęcający do świętowania, przynajmniej według mnie. Jednak ja, już teraz nie mogę się doczekać właściwych Świąt. Jest to tak magiczny i szczęśliwy czas, iż nawet pomimo mojej pesymistycznej i cynicznej osobowości muszę stwierdzić, że napawa mnie on radością. Mimowolnie staję się uroczą, miłą i radosną panienką... plus mam ochotę wszystkich przytulać. To dosyć dziwne, aczkolwiek nie przeszkadza mi ten stan. Mam nadzieję, że będzie trwał jak najdłużej. Odezwę się znów niebawem (chyba).
poniedziałek, 10 czerwca 2013
Wstępniak
Chyba na żadnym blogu nie może zabraknąć tak zwanego "Wstępniaka". Więc chyba powinniśmy zacząć od tego kim jestem i co ja tu robię. :)
Na imię mi Jagoda, jestem uczennicą szkoły podstawowej, mam 12 lat. Jestem cichą, nieśmiałą i bardzo wrażliwą na świat osóbką. Mam duszę artysty, uwielbiam pisać, rysować i śpiewać. Moją życiową pasją jest jazda konna.
Tego bloga założyłam ponieważ coraz częściej przyłapuje się na głębokich przemyśleniach apropo sytuacji które spotykają mnie na co dzień, w szkole, w domu, w kontaktach towarzyskich. Zaczynam dorastać, widzę wszystko na około mnie trochę inaczej niż kiedyś. Myślę, że ten blog może się okazać ciekawy nie tylko dla osób w moim wieku, ale także dla rodziców. Żeby choć przez chwilę mogli spojrzeć ta różne sprawy oczami dorastającej nastolatki i być może lepiej zrozumieć własne pociechy.
To chyba na tyle w moim "wstępniaku". Wiem, że na początku nikt nie będzie oglądał tego bloga, ale z czasem wszystko przyjdzie ;) (mam nadzieje ._.)
Na imię mi Jagoda, jestem uczennicą szkoły podstawowej, mam 12 lat. Jestem cichą, nieśmiałą i bardzo wrażliwą na świat osóbką. Mam duszę artysty, uwielbiam pisać, rysować i śpiewać. Moją życiową pasją jest jazda konna.
Tego bloga założyłam ponieważ coraz częściej przyłapuje się na głębokich przemyśleniach apropo sytuacji które spotykają mnie na co dzień, w szkole, w domu, w kontaktach towarzyskich. Zaczynam dorastać, widzę wszystko na około mnie trochę inaczej niż kiedyś. Myślę, że ten blog może się okazać ciekawy nie tylko dla osób w moim wieku, ale także dla rodziców. Żeby choć przez chwilę mogli spojrzeć ta różne sprawy oczami dorastającej nastolatki i być może lepiej zrozumieć własne pociechy.
To chyba na tyle w moim "wstępniaku". Wiem, że na początku nikt nie będzie oglądał tego bloga, ale z czasem wszystko przyjdzie ;) (mam nadzieje ._.)
Tak więc pozdrawiam i cześć, Yagaio
Subskrybuj:
Posty (Atom)